W dniu 27 września 2025 odsłonięto w Busku Zdroju rzeźbę GAJA Maurycego Gomulickiego.
Gaja w swej intensywnie czerwonej, lśniącej bryle niesie potężny ładunek symboliczny. Jej gibki, zmysłowy kształt przywołuje postać mitycznej Matki Ziemi – uosobienia płodności, energii i siły witalnej. Czerwień, pojawiająca się regularnie w pracach Maurycego a funkcjonująca w świadomości powszechnej jako symbol krwi i namiętności, intensyfikuje jeszcze mocniej te aspekty, a zarazem sprawia, że figura, kontrastując z zielenią parków i spokojną architekturą, wybrzmiewa mocnym akcentem w sielskim pejzażu Buska-Zdroju.
Proces tworzenia rzeźby odzwierciedla niezwykłą, wręcz obsesyjną dbałość artysty o nieskazitelność formy. Pierwszym etapem były szkice koncepcyjne oraz model 3D, na podstawie którego powstał pełnowymiarowy model z MDF. Starannie szpachlowany, polerowany i zabezpieczony żywicą, posłużył do przygotowania formy odlewniczej. Odlew wykonany został z aluminium a następnie poddany ręcznej obróbce, wypiaskowany i przygotowany do wieloetapowego lakierowania. Powierzchnia rzeźby została wyprowadzona do perfekcji poprzez nakładanie i szlifowanie kolejnych warstw podkładu, a następnie pokryta kolejnymi warstwami pigmentowego i transparentnego lakieru. Na ostatnim etapie uzyskała połysk i głębię koloru poprzez ręczne polerowanie – jest to proces analogiczny to tego jaki stosuje się w przypadku samochodów najwyższej klasy. Wykończona w ten sposób nie tylko prezentuje się olśniewająco lecz wykazuje też dużą odporność na warunki atmosferyczne – nie straszne są jej śnieżyce i ulewy.
Umiejscowiona w sercu Buska-Zdroju, w otoczeniu parków i architektury zdrojowej, Gaja przypomina o jedności człowieka z naturą i nierozerwalnym związku zdrowia i duchowej równowagi z kondycją naszej planety. Stanowi doskonałą egzemplifikację idei „leczenia sztuką” – poprzez doświadczenie estetyczne prowokuje do refleksji – wpisując się tym samym w etos uzdrowiska. Dzieło to stanowi konsekwentną kontynuację praktyki Gomulickiego, który od lat wprowadza barwne, monumentalne realizacje do przestrzeni publicznej. Mam nadzieję, że tak jak warszawski Światłotrysk, nowohuckie Muchomory czy Totem powracający na każdym open’erowskim festiwalu, również Gaja stanie się istotnym elementem buskiego pejzażu, znakiem rozpoznawczym miejsca i zaproszeniem do spotkania z energią sztuki wplecioną w codzienny puls miasta.
Dorota Tworek
Realizacja rzeźby Gaja była możliwa dzięki programowi Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2025” i środkom pochodzących z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Program, realizowany od kilku lat, jest pierwszym w Polsce dotacyjnym mechanizmem inwestującym w obecność rzeźby w przestrzeni wspólnej. Jego celem jest podniesienie jakości przestrzeni publicznej poprzez dzieła najwybitniejszych twórców oraz zmiana myślenia o wspólnej przestrzeni – poprzez edukację, konsultacje i tworzenie dobrych praktyk wyboru rzeźb.
Maurycy Gomulicki (rocznik 1969) – artysta, projektant, fotograf, kolekcjoner i antropolog kultury popularnej. Ukończył Wydział Grafiki warszawskiej ASP (dyplom z grafiki warsztatowej z aneksem malarskim). Studia kontynuował na Universitat de Barcelona, w Nuova Accademia di Belle Arti w Mediolanie oraz w Centro Multimedia del Centro Nacional de las Artes w Meksyku. W latach dziewięćdziesiątych prowadził w miesięczniku Machina autorską rubrykę Rzecz Kultowa, przeniesioną później pod nazwą Od rzeczy na łamy magazynu Fluid. Był konsultantem i współautorem projektu ABCDF – słownik wizualny Miasta Meksyk (2000-2002). Szerokiej publiczności dał się poznać dzięki multidyscyplinarnemu projektowi Pink Not Dead! (Garash Galeria, Mexico City / CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2006). Opublikował cztery albumy fotograficzne: Fúnebre (wspólnie z Jeronimo Hagermanem, Editorial Diamantina, 2006), W-wa (Fundacja Bęc Zmiana, 2007), Minimal Fetish (Leto, 2010) i Dziary (Zachęta, 2018). Intensywny kolor, eksplorowany tak w swoim potencjale witalnym jak w wymiarze socjo-kulturowym, jest istotnym elementem w jego twórczości. Zrealizował szereg obiektów i instalacji w przestrzeni publicznej: Pink Bridge (San Diego, 2008), Światłotrysk (Warszawa, 2009), Color Cube (Wrocław, 2010), Obelisk (Poznań 2010), Widmo (Bruksela, 2011), Fantom (Lublin, 2011), Totem (Open’er, Gdynia, 2012), Relax & Luxus (Sopot, 2012), Bestia (Kraków, 2013), Melancholia (Tarnów, 2013), Muchomory, Obelisk, Piramida (Kraków 2014-15), El-Iksir Elbląg, 2014, Ślizg (Warszawa, 2015), Fryga (Szczecin, 2015), Living Sugar (Poznań 2016), Kalina (Warsaw, 2016), Mezzoforte (Kraków, 2017) i El Sol (Katowice, 2024). Jako rzeźbiarz pracuje w szerokiej skali – począwszy od realizacji monumentalnych po rzeźbę kameralną. Związany z warszawską galerią Leto.
.
