Rozmowy rzeźbiarskie Pawła i Artura
Najczęściej artyści tworzą w zaciszu swojej pracowni bez udziału widzów. W sobotnie południe (10.08.2024) mogliśmy podejrzeć pracę dwóch czołowych polskich artystów Pawła Althamera i Artura Żmijewskiego. Męskie rozmowy rzeźbiarskie poprowadził Tomasz Tworek – mecenas kultury, kolekcjoner sztuki.

Paweł Althamer (ur. 12 maja 1967 w Warszawie) – polski rzeźbiarz, performer, twórca instalacji i filmów wideo. W latach 1988–1993 studiował na Wydziale Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego pracą dyplomową pod kierunkiem Grzegorza Kowalskiego była rzeźba pod tytułem Autoportret. Początkowo zajmował się rzeźbieniem figur za pomocą prostych technik oraz niekonwencjonalnych materiałów, następnie posługiwał się metalową siatką i ubierał swe rzeźby w starą odzież. Kolejnym etapem jego twórczości było poświęcenie się problemowi samotności, izolacji oraz wyobcowaniu. Wzorując się na statkach kosmicznych budował kapsuły, przyrządy, skafandry, których celem było oderwanie się od rzeczywistości. Od 2022 zasiada w jury konkursu rzeźbiarskiego Baltic Horizons. W tym samym roku tygodnik „Polityka” uznał jego Wspólną sprawę (2009-2016) za jedno z dziesięciu najważniejszych dzieł sztuki ostatniego trzydziestolecia. Nagrody: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2015), Nagroda im. Vincenta van Gogha (2004), Nagroda Wielka Fundacji Kultury (2005).

Artur Jacek Żmijewski (ur. 26 maja 1966 w Warszawie) – polski artysta multimedialny i redaktor artystyczny kwartalnika „Krytyka Polityczna”, związany z Galerią Foksal. Jeden z głównych przedstawicieli nurtu sztuki krytycznej. Mieszka i pracuje w Warszawie. W latach 1990–1995 studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uczeń pracowni „Kowalnia” Grzegorza Kowalskiego. Po studiach zajmował się fotografią oraz instalacją, uznając je za bardziej adekwatne dla wyzwań współczesnego świata. W latach 90. należał do czołowych artystów nurtu sztuki krytycznej. Okres ten zamknął manifestem „Stosowane sztuki społeczne”, w którym wypracował nową formułę społecznego zaangażowania. W latach 1993–1997 wspólnie z Moniką Zielińską i Katarzyną Kozyrą wydawał pismo „Czereja”. W 2005 reprezentował Polskę w pawilonie narodowym na Biennale w Wenecji, gdzie pokazał pracę Powtórzenie – „reenactment” eksperymentu profesora Zimbardo. Wydarzenie to zostało uznane za kontrowersyjne i wzbudziło krytyki. W 2007 wydał zbiór wywiadów z artystami pt. „Drżące ciała”. W latach 2009–2011 był członkiem Rady Programowej Zachęty Narodowej Galerii Sztuki. We wrześniu 2010 został wybrany kuratorem 7. Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie[3] (festiwal w roku 2012). Związany z Fundacją Galerii Foksal.

About Karolina